کسی دیگر نمی کوبد در این خانه متروک ویران را

کسی  دیگر  نمی پرسد  چرا  تنهای  تنهایم

ومن چون  شمع  می سوزم

ودیگرهیچ چیز از من نمی ماند

و  من  گریان   و  نالانم

و من  تهای  تنهایم

تو را برای  وفای تو دوست  دارم

وگر نه دلبران پیمان شکن فراوانند

....چرا میگن سیزده نحسه؟
                                  تو میدونی؟

عده ای میگن :
                 (سنت غلط) ،(رسم قدیمی)

بعضی ها حتی پلاک خونه هاشون را این طور

         مـــــــــی نـــــــویســــــــــند           

                    ۱+۱۲ 

سیزدهم فروردین به قولی سیزده بدر؛

                                           روز طبیعت    

روزی که باید رفت در دل طبیعت سبز تازه شکوفه

زده تا از بلاهای شهری و خانگی بدور بود.روزی

که زندگی رنگ وبویی تازه به خودش میگیره و

طبیعت همیشه زنده هم لباس سبز به تن میکنه.

حالا ما میگیم نحسه میریم از خونه بیرون،

خوب شاید برا خونه موندن نحس باشه،

ولی ...میریم در دل سبزه زار،

به باغ ها و کوه ها پناه میبریم،ولی...ولی چی؟

خوب برمیگردیم.
                      توی همون خانه و کاشانه

  ولی میشه
                    روزی دیگه را از نو آغاز کرد.

مثل تولد دوباره طبیعت

                                تولدی دوباره

         راه  تکرار   زمان  است  چرا            راه  تکرار  زمان  است   چرا؟

         همسفر  فاش  بگو  راز چرا؟           آری از آینه ها   نیست  نشان

          آن نشان های نهان  نیست  عیان               اندر این نبض زمان  گیج   منم

         آن که مستم بکند نیست چرا            همسفر  گرچه  رهایم   کردی

         راست گو  ره به کجا  آوردی           نکند  باز   به  من   می خندی  

         زین که پروانه شدم  می خندی          خنده کن تا که منم  سوز شوم

         بنواز تا  که  منم  کوک  شوم         ره    به   تنهایی    من   میگرید

         همسفر   باش  دلم   میگرید        خنک آن روز که  اندر پیش است

         دل زهر خورده من در نیش است          باش تا سایه ای  بر  من  باشی

                                   وین دل  زخم تو مرهم باشی

                                   وین دل  زخم تو مرهم باشی